Δείτε στα βίντεο το πείραμα
«Εάν περιμένεις 15 λεπτά μέχρι να γυρίσω και δεν το φας, όταν επιστρέψω θα σου δώσω κι άλλο ένα» λέει στο παιδί, και η κάμερα καταγράφει την αναμονή. Κάποια αλληθωρίζουν από πόθο στη θέα του ζαχαρωτού, υποκρίνονται πως το δαγκώνουν, του μιλάνε, το φιλάνε. Άλλα βουτάνε δαχτυλάκια, ένα παιδάκι το δαγκώνει απ’ όλες τις μεριές και μετά το ξαναβάζει στο πιάτο. Ένας πιτσιρικάς χτυπάει κωμικά το κεφάλι του, λες και βρίσκεται σε κατάσταση απεξάρτησης γλυκών.
Ο Γουόλτερ Μίτσελ, καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διεξήγαγε το πείραμα του ζαχαρωτού τη δεκαετία του 1960, στο οποίο συμμετείχαν παιδιά πέντε ετών. Ο καθηγητής έμπαινε στο δωμάτιο με ένα παιδί και του πρόσφερε την αγαπημένη του λιχουδιά, ένα ζαχαρωτό. Στη συνέχεια του έλεγε ότι μπορεί να το φάει αμέσως, εάν όμως περίμενε 15 λεπτά θα το αντάμειβε με άλλο ένα. Ο καθηγητής έβγαινε έξω από το δωμάτιο και περίμενε την αντίδραση του παιδιού. Τελικά πολύ λίγα παιδιά περίμεναν μέχρι να επιστρέψει και να τους δώσει το έπαθλο τους…
Ο σκοπός του πειράματος αυτού ήταν να ανακαλύψουν σε ποια ηλικία αναπτύσσεται η ικανότητα να αντιστεκόμαστε στην απόλαυση και τις παρορμήσεις. Και ενώ σαν πείραμα ήταν απλό, σε συνδυασμό με τις μεταγενέστερες έρευνες, τα αποτελέσματα του προκάλεσαν σεισμό στην επιστημονική κοινότητα.
Ο Μίτσελ για να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματα της έρευνας παρακολούθησε την πορεία των παιδιών στη διάρκεια των χρόνων. Αυτό που παρατήρησε ήταν ότι τα παιδιά που δεν επέδειξαν αυτοέλεγχο και έφαγαν κατευθείαν το ζαχαρωτό εξελίχτηκαν σε ενήλικες χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς ιδιαίτερες σχολικές και επαγγελματικές επιτυχίες. Αντίθετα, τα παιδιά που αντιστάθηκαν στον πειρασμό μετατράπηκαν σε πιο ώριμους και κοινωνικούς ενήλικες με υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο και ήταν λιγότερο επιρρεπείς στους εθισμούς. Ο Μίτσελ μέσα από ένα απλό πείραμα έβγαλε ένα σημαντικό συμπέρασμα, το να καταφέρνεις να ελέγχεις το εαυτό σου σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία.
Αρκεί όμως να μπορεί κάποιος να μείνει με το γλυκό στο χέρι για 15 λεπτά;
Τελικά, η στάση απέναντι στην αυτοπειθαρχία αποδείχτηκε καλύτερος δείκτης πρόβλεψης για την επιτυχία ενός ατόμου στη ζωή από τον δείκτη ευφυΐας του και τις επιδόσεις στο σχολείο.
Αυτοπειθαρχία: Το κλειδί της επιτυχίας
Σύμφωνα με τον Brian Tracy, αυτοπειθαρχία είναι το να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι θα έπρεπε να κάνεις, τη στιγμή που θα έπρεπε να το κάνεις, είτε έχεις όρεξη να το κάνεις είτε όχι. Είναι η ικανότητα να πειθαρχείς τον εαυτό σου και να καθυστερείς την άμεση ευχαρίστηση για χάρη μιας καλύτερης, μελλοντικής ανταμοιβής. Είναι ο τρόπος να χρησιμοποιήσεις υπέρ σου τον θεμελιώδη νόμο πόνου – ηδονής βάσει του οποίου λαμβάνονται οι αποφάσεις κάθε ανθρώπου.
Κάποιοι άνθρωποι λαμβάνουν την αυτοπειθαρχία ως καταπίεση, ως πλαίσιο τα οποίο δημιουργεί άγχος, στέρηση, περιορισμούς. Θεωρούν πως δεν μπορούν να είναι αυθόρμητοι, βιώνουν μια απώλεια της απόλαυσης και της ευχαρίστησης. Κάποιοι άλλοι τη λαμβάνουν ως απελευθέρωση από εμμονές, από επιζήμιες συνήθειες και επιθυμίες, ως κάθαρση. Νιώθουν ότι ισορροπούν. Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας βιώνουν την αυτοπεποίθησή τους να μειώνεται κάθε φορά που κάποιος πειρασμός, είτε αυτός είναι ένα ζαχαρωτό είτε κάτι πιο σοβαρό, αποδεικνύεται πολύ πιο δυνατός από αυτούς. Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας, αυξάνουν την αυτοπεποίθηση, τη δύναμη και την ευταξία τους.
Το πώς βιώνει ο καθένας την αυτοπειθαρχία εξαρτάται από το τι νόημα της έχει δώσει ο ίδιος. Εάν την αντιλαμβάνεται ως άκριτη υποταγή σε εξωτερικούς κανόνες ή στερεότυπα, τότε λογικά εκλαμβάνεται ως καταπίεση. Εάν την αντιλαμβάνεται ως εσωτερική ανάγκη αυτοσυγκράτησης, αυτοελέγχου, για τήρηση κάποιων προσωπικών κανόνων που δομούνται με βάση το δικό του σύστημα αξιών και πεποιθήσεων, τότε είναι περισσότερο μία αίσθηση αυτοπραγμάτωσης και ολοκλήρωσης.
Πιστεύω βαθιά ότι αν έχεις αυτοπειθαρχία μπορείς να πετύχεις τους στόχους σουκαι άρα να πετύχεις οπουδήποτε. Σκέψου ότι αν μπορούσες από μόνος σου να βάλεις φρένο στις παρορμήσεις και στους πειρασμούς, στις εύκολες ανταμοιβές και τις βιαστικές λύσεις, θα ήσουν ήδη εκεί που ήθελες, ανεξαρτήτως του τι εμπόδια σου βάζει η ζωή ή οι άλλοι.
Αν νιώθεις ότι δεν έχεις αυτοπειθαρχία, μπορείς να ξεκινήσεις με μικρές καθημερινές πράξεις για να τη χτίσεις. Η ζωή είναι παιχνίδι και αν δούμε ως παιχνίδι και την αυτοπειθαρχία τότε θα τη χτίσουμε απλά, ευχάριστα και σταδιακά… παίζοντας! Ένα από τα δικά μου παιχνίδια με την αυτοπειθαρχία το έχω ονομάσει «μόνο για σήμερα». Κάνω αυτό που ξέρω ότι χρειάζεται να κάνω και έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι θα το κάνω μόνο για σήμερα. Κάπως έτσι έχουν μάθει οι περισσότεροι άνθρωποι να πλένουν τα δόντια τους καθημερινά ή να αθλούνται. Μέχρι που αυτό το «μόνο για σήμερα» από απλή καθημερινή συμπεριφορά γίνεται η νέα συνήθεια και εγκαθιδρύεται!
Η αυτοπειθαρχία είναι και αυτή ένας μυς κατά κάποιο τρόπο. Και λειτουργεί και αυτή όπως οι υπόλοιποι μύες στο σώμα σου. Ακόμα και αν δεν είναι το δυνατό σου σημείο, όσο την εξασκείς τόσο περισσότερο δυναμώνει και αναπτύσσεται. Μια απλή και αποτελεσματική τεχνική για να ενισχύσεις τη δύναμη της θέλησης σου και την αυτοπειθαρχία είναι να κάνεις πράγματα, τα οποία θα προτιμούσες να αποφύγεις να κάνεις, λόγω της τεμπελιάς, της αναβλητικότητας, της συστολής, ή για άλλους παρόμοιους λόγους. Αν αποφασίσεις να μπεις στην διαδικασία να τα κάνεις, παρά την εσωτερική αντίσταση και απροθυμία σου, θα γίνεσαι κάθε φορά πιο δυνατός. Γιατί, όπως οι μύες δυναμώνουν με την αντίσταση του βάρους στο γυμναστήριο, έτσι και οι δεξιότητες αυτές ενισχύονται μέσω της υπέρβασης της εσωτερικής αντίστασης.
Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει τι πρέπει να κάνει για να πετύχει τους στόχους του ή να πετύχει μια ποθητή αλλαγή. Αν όμως δεν έχει χτίσει μέσα του την θέληση και την επιμονή που χρειάζεται δεν θα τα καταφέρει.
πηγή: epixeiro.gr
